Gereç ve Yöntem: Diffüz DMÖ tanısı ile intravitreal ranibizumab enjeksiyonu uygulanan olgular çalışmaya alındı. Hastaların demografik özellikleri, diyabet süresi, kullandığı antidiyabetik ilaç, hemoglobin A1C düzeyi, daha önce DMÖ için tedavi alıp almadığı kaydedildi. Flöresein anjiyografide diyabetik retinopatinin evresi değerlendirildi. Takip süresi ve enjeksiyon sayısı not edildi. Olguların tedavi öncesi ve son kontroldeki en iyi düzeltilmiş görme keskinlikleri (EİDGK) ve merkezi maküla kalınlıkları (MMK) karşılaştırılarak tedavinin etkinliği incelendi. Görme keskinliği ve maküla kalınlığındaki değişimin adı geçen faktörler ile ilişkisi araştırıldı.

Bulgular: Çalışmada 41 hastanın 65 gözü incelendi. Ortalama takip süresi 9.38±3 (6-18) ay, uygulanan enjeksiyon sayısı ortalama 3.7±1.04 (1-6) idi. Tedavi öncesi ortalama EİDGK 0.88±0.38 (0.1-1.8) logMAR, son kontrolde 0.62±0.4 (0-1.8) logMAR idi. Ortalama MMK tedavi öncesi 391.63±84.67 (254-733) μm, son kontrolde 291.89±113.65 (130-695) μm bulundu. Tedavi öncesiyle son kontrol arasındaki EİDGK ve MMK farkı istatistiksel olarak anlamlıydı. Olguların demografik, sistemik, oküler özellikleri ile EİDGK ve MMK'deki değişiklik arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki saptanmadı.

Sonuç: İntravitreal ranibizumab enjeksiyonu DMÖ'de görme keskinliğinde artış ve MMK'da azalma sağlayan etkin bir tedavidir. Tedavinin geç dönem etkinliğini ve prognozda etkisi olabilecek faktörleri değerlendirebilmek için daha fazla olgunun daha uzun takiplerini içeren çalışmalara ihtiyaç vardır. Anahtar Kelimeler : Diyabetik maküla ödemi, ranibizumab, görme keskinliği, merkezi maküla kalınlığı