Gereç ve Yöntem: Nisan 2009-Haziran 2014 tarihleri arasında kliniğimiz retina biriminde DMÖ tanısı alan 115 hastanın 175 gözü çalışmaya alındı. İntravitreal ranibizumab tedavi öncesi ve sonrası hastaların en iyi düzeltilmiş görme keskinlikleri (EİDGK) ve santral maküla kalınlıkları (SMK) kaydedildi. Hastalar spectral domain optik kohorens tomografi (SD-OKT) bulguları temelinde foveal kist büyüklüğüne göre 3 grup olarak sınıflandırıldı (Grup 1; ?300 mm, Grup 2; 300-600 mm ve Grup 3; ?600 mm).

Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 60.24±8.49 (36-81) yıl ve ortalama takip süreleri 22.64±12.03 (4-50) aydı. Gruplara uygulanan ortalama enjeksiyon sayıları benzerdi (p>0.05). Görme keskinliğinde ranibizumab tedavisi ile her 3 grupta da anlamlı artış sağlandı. Gruplar arasında ise hem tedavi öncesi hem de son muayenede EİDGK açısından anlamlı fark gözlenmedi. Olguların SMK?ları incelendiğinde, ranibizumab tedavisi ile 3 grupta da anlamlı incelme olduğu tespit edildi. Gruplar arasında tedavi öncesi anlamlı fark gözlenirken, ranibizumab tedavi sonrası ise istatistiksel anlamlı fark gözlenmedi. Görme keskinliği ile kist büyüklüğü ve SMK arasında korelasyon saptanmadı (sırasıyla; r=0.138, p=0.196 ve r=0.102, p=0.115).

Sonuç: DMÖ?de ranibizumab tedavisine alınan yanıt bakımından görme keskinliği ve maküla kalınlığı açısından kist büyüklüğünün tek başına prognostik bir faktör olmadığı saptanmıştır. Anahtar Kelimeler : Diyabetik maküla ödemi, kist boyutu, santral maküla kalınlığı, spectral-domain optik kohorens tomografi