Gereç ve Yöntemler: İVR tedavisine dirençli olup İVA tedavisine geçilen, DMÖ? lü toplam 21 hastanın 21 gözüne ait veriler retrospektif olarak incelendi. Hastaların tedavi öncesi, IVR tedavisi sonrası ve IVA tedavisine geçildikten 6.aydaki anatomik ve görsel verileri karşılaştırıldı. DMÖ tipinin sonuçlar üzerine olan etkisi ve prediktif faktörler çoklu doğrusal regresyon modeli kullanılarak ayrıca çalışıldı.

Bulgular: Olgulara IVA tedavisine geçilmeden önce uygulanmış olan ortalama IVR enjeksiyon sayısı 6.1±1.4 (5-9) idi. Ortalama IVA enjeksiyon sayısı 3.3±0.5 (3-5) idi. Olguların ortalama santral makula kalınlık (SMK) değeri başvuru anında 426.3±91.7 ?m, IVR tedavisi sonrası 417.6±80.8 ?m; IVA tedavisi sonrası 6.ayda 285.7±46.8 ?m olarak bulunmuştur (p<0.001). Olguların ortalama en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EDGK) değerleri başvuru anında 0.5±0.3 Logmar; IVR tedavisi sonrası 0.3±0.2 Logmar; IVA tedavisi sonrası 6.ayda 0.16±0.15 Logmar olarak saptanmıştır (p<0.001). Diffüz retinal kalınlaşma olgularının IVA tedavisine anatomik açıdan diğer DMÖ tiplerine göre daha iyi yanıt verdikleri gözlemlenmiş iken (p=0.044), EDGK bu olgularda sınırlı yükselme göstermiştir. SMK üzerine IVA enjeksiyon sayısı (B= -53.8, p=0.002), EDGK üzerine ise DMÖ tipi (B=0.206, p<0.001) en etkili faktör olarak saptanmıştır.

Sonuç: IVR tedavisine dirençli DMÖ hastalarında IVA tedavisine geçiş anatomik ve görsel iyileşme sağlamaktadır. Anahtar Kelimeler : İntravitreal ranibizumab, intravitreal afl ibersept, diyabetik maküler ödem