Gereç ve yöntem: Çalışmaya Diabetes Mellitus?a sekonder maküla ödemi olan ve daha önce tedavi olmamış 176 hastanın 176 gözü dahil edildi. Çalışmadaki hastalar yaşlarına göre aşağıdaki dört gruba ayrıldı: grup 1 (40-50 yaş), grup 2 (51-60 yaş), grup 3 (61-70 yaş) ve grup 4 (> 70 yaş). Tüm diyabetik hastalara 1 aylık aralıklarla üç ardışık enjeksiyon uygulandı. Ranibizumab tedavisinin yaş gruplarına göre maküler ödem üzerindeki etkinliği, optik koherens tomografi (OKT) yardımıyla tedavi öncesi ve üç yükleme dozu enjeksiyonundan sonraki merkezi foveal kalınlık (MFK) değerlerindeki ve görme keskinliğindeki (GK) ortalama değişiklikler karşılaştırılarak incelendi.

Bulgular: Ardışık üç ranibizumab enjeksiyonundan sonra, grup 1, 2, 3 ve 4?teki ortalama MFK azalması -255.1 ± 123.4, -205.8 ± 99.8, -194.6 ± 119.1 ve -191.8 ± 105.7um idi ve grup 1, 2, 3 ve 4?teki ortalama GK iyileşmesi sırasıyla 6.1 ± 0.9, 4.9 ± 0.7, 4.2 ± 0.2, 3.8 ± 0.3 harf idi. GK?nin artışı ve MFK?nın azalması her grup içerisinde anlamlı olarak farklı saptandı (tüm gruplarda p <0.001, Paired-samples t-testi). MFK ve GK değişiklikleri yaş grupları arasında anlamlı olarak farklıydı (sırasıyla p: 0.025 ve p: 0.009, Kovaryans Analizi, ANCOVA). Ek olarak, hastaların yaşları MFK?nın ortalama azalması ve tüm çalışma grubu için ortalama GK gelişimi ile korele idi (r: -0.150, p: MFK için 0.047, r: -0.756, GK için p <0.001, Pearson korelasyonu).

Sonuç: Bu çalışmada, ranibizumab tedavisinin etkinliğinin, daha önce tedavi almamış diyabetik maküler ödem hastalarında daha genç hastalarda daha etkili olduğu görülmüştür. Anahtar Kelimeler : Diyabetik Makula Ödemi, Lucentis, Ranibizumab, Santral Foveal Kalınlık, Yaş