Gereç ve Yöntem: Klasik tedaviye dirençli DDMÖ 73 hastanın 73 gözüne 4 mg intravitreal triamsinolon asetonid uygulandı. Sonuçlar klinik muayene ve fundus floresein anjiografi (FFA) ile değerlendirildi. Görsel ve anatomik etkileri ile enjeksiyon ve steroide bağlı komplikasyonlar tetkik edildi.

Bulgular: Başlangıçta 0,28±0,21 olan görme düzeyi belirgin artış gösterdi. Maksimum seviyede ortalama görme keskinliği (GK) düzeyine 0,407±0,25 ile 10. günde ulaşılırken, görme artışı gösteren en yüksek hasta oranına 20. günde (%89,04) ulaşıldı. Kontrol aralıkları olan 3-10-20. gün ve 1-3-6. aylarda, ortalama görme keskinlik değerleri sırasıyla 0.37, 0.407, 0.403 ve 0.39, 0.39, 0.33 düzeyinde seyretti. Anjiografideki flöresein kaçaklarında azalma izlendi. Üç ay sonra maküler ödemde artış ve görme keskinliğinde gerileme eğilimi görüldü. Ortalama 6 aylık (5,9±1,12 ay) takip süresinde, tıbbi tedavi ile kontrol altına alınabilen göz içi basıncı (GİB) 21 mmHg nın üzerine çıkan 10 hasta ile katarakt gelişen 4 hasta dışında komplikasyona rastlanmadı.

Sonuç: Dört mg IVTA enjeksiyonu DDMÖ tedavisinde , en azından kısa dönem için, etkili gözükmekle birlikte; 4-6 ayda bir tekrarlayan maküla ödemi ve yeniden azalan görme keskinliği nedeniyle tekrar enjeksiyon gereksinimi ya da alternatif tedavi ihtiyacı duyulmaktadır. Anahtar Kelimeler : Diffüz diabetik maküler ödem, intravitreal triamsinolon asetonid